Het laagsteprijsfetisjisme
Op de markt is je gulden een daalder waard, was na de oorlog de slogan om de koopjes beluste huisvrouw naar de vis-, groenten- en kaasboer of de fourniturenkraam te lokken. De marktkoopman, die zijn bloemen luidkeels uitventte kwam pas goed op dreef als hij op zaterdag tegen sluitingstijd met restpartijen in zijn maag dreigde te blijven zitten. Veel mensen hadden het niet breed. Ze moesten iedere cent omdraaien en de uitgaven werden bijgehouden in huishoudboekjes. Maar wie kent er nog de gulden, cent of daalder? Die tijd is definitief voorbij en we willen maar één ding: vooruit met de geit.
Maar is, ondanks die vooruitgang, de tijd dat mensen op koopjes joegen ook voorbij? Ik kan me natuurlijk vergissen, maar het lijkt wel of tegenwoordig alles nog veel meer om de prijs draait. En dat, terwijl die in feite niets zegt, want voor concurrenten is de prijs het belangrijkste middel om de boel te belazeren. Op een nette manier en met de beste bedoelingen uiteraard. Neem al het gestunt met torenhoge kortingen voor elektronica, de permanente uitverkoop van kleding, alle gewone plus de speciale aanbiedingen in de supermarkten, spectaculaire acties als Black Friday, de Dolle Dwaze Dagen, de gekte rond de Kerst, met Pasen, met Sinterklaas en wanneer het vakantiegeld is ontvangen. Je kunt het zo gek niet bedenken of de consument wordt genept. Want het doel van iedere prijsstunt is uiteraard dat de verkoper eraan verdient. Een eventueel verliesgevende prijs wordt altijd goedgemaakt. Linksom of rechtsom. Nog afgezien van al het neppen met de prijs, zegt deze bijvoorbeeld ook helemaal niets over de roofbouw, waarmee de concurrerende mens de aarde uitput, over het klimaat dat hij, ondanks eeuwenlange waarschuwingen onomkeerbaar verstoord, over de biodiversiteit die hij in verregaande mate vernietigd, over de vervuiling van de zeeën, de lucht en het land of over de uiteenlopende manieren, waarmee de aanbieder van werk op de factor arbeid parasiteert. Dat zit eenvoudig niet in de prijs verrekend. En laten we nou eerlijk zijn, dat kan ook niet. Over al die nadelen kan een concurrent zich immers niet ook nog eens druk maken, want dan gaat hij failliet. Hij vindt dat zijn collega-concurrenten maar moeten beginnen met dat modieuze verantwoordelijke ondernemen of dat desnoods de overheid die problemen oplost, want die is er uiteindelijk voor ons allemaal. Tja, die overheid zit zelf ook met de handen in haar haar, want zij moet haar eigen economie stimuleren en haar uitgaven beperken om te kunnen concurreren met alle buitenland. Bovendien beconcurreren de politici elkaar om aan de macht te komen en te blijven en die staan ook niet altijd te popelen om allerlei belastingen te weer verhogen. Mijn gratis advies: laten we weer gaan samenwerken, zoals onze voorouders dat vijf miljoen jaar lang hebben volgehouden. Zij waren dik tevreden.
Verwijzing:
(1) Zie de blog ‘De speciale aanbiedingen van de ziektekostenverzekeraars’ van 15 november 2019. Dit is de link: https://huibpapenhuijzen.auteursblog.nl/artikel/6240