Verbroedert het coronavirus mensen?
Op het eerste gezicht zou je zeggen van wel. Je ziet mensen op straat applaudisseren om elkaar te steunen en men komt in de vertrouwde huiselijke omgeving even tot rust van de uitputtende onderlinge competitie, die bekend staat als de ratrace. Verder wisselen zelfs elkaar beconcurrerende landen medische informatie uit, alhoewel daarbij meteen ook de nodige kanttekeningen te plaatsen zijn. Zo blijft het tussen competitieve heersers draaien om verdeel en heers, bijvoorbeeld door het achterhouden of censureren van wetenschappelijke informatie, het verspreiden van nepnieuws, zelfverrijking aan de productie van antistoffen en het elkaar de zwarte piet toeschuiven. Met name de verbroedering op straat is weliswaar een hartverwarmend bewijs van onze socialiteit, maar zij duurt niet lang, omdat de mens gauw genoeg op alle mogelijke gebieden weer met elkaar moet concurreren.
We hunkeren naar broederschap, omdat samenwerken ons preferente natuurlijke gedrag is. Laten we een voorbeeld nemen aan de Bosjesmensen. Zij hadden een joking-society en voelden zich één, omdat zij niet onderling wensten te concurreren. De sedentaire mens hunkert naar samenwerken, maar de Bosjesmensen, en zij niet alleen, zij deden het.