Vlinders in mijn onderbuik

De ‘r’ zit weer eens in de maand. De nachten lengen, de dagen grijzen en ik? Ik ben bang. Angstig voor de troosteloze grauwsluier van de allesverstikkende ochtendmist, de klam doordringende miezer, helse stormen en striemende regens, voor afbrekende takken en ontwortelde bomen, voor rivieren die buiten hun oevers treden en voor mijn arme wasgoed, dat niet meer vrolijk in het zonnetje droog kan wapperen. Ik vrees de nakende donkere wintermaanden als we weer van elkaar zullen worden gescheiden door corona, influenza of een andere ernstig infectueuze of dodelijke ziekte. Gelukkig zijn er nu sociale media, die ons met elkaar verbinden, hoe ver van elkaar we ons ook maar bevinden. En ja, er zijn natuurlijk altijd wel een paar dwarsliggers die misbruik maken van hun anonimiteit daar om er eens flink op los te rammen, maar slechts winter-depressievelingen en kniesoren liggen daar wakker van. Een ander lichtpuntje is ons world wide web. Dat zit vol afleiding, amusement en leuke spelletjes en brengt ons eveneens dicht bij elkaar. Het maakt niet meer uit waar je je op de wereld bevindt of dat geloofsovertuigingen mijlenver uit elkaar liggen, het world wide web schept verbondenheid, troost, afleiding en bevrediging. Het stikt weliswaar ook in de virtuele wereld inmiddels van de handige jongens, die graag parasiteren op hun medemens, maar dat hoort nou eenmaal bij de natuur. Ook in de natuur draait alles om elkaar uitzuigen en opeten. Toch? Van de echte harde jongens en illegale profiteurs hebben we in the cloud gelukkig geen last. Die zitten gewoon gezellig bij elkaar op hun eigen versleutelde dark web te dobbelen om bezit en macht. Wat is daar mis mee? Daar hebben wij fatsoenlijke mensen toch geen last van? Al die slimme technologie heeft ons mooie vooruitgang bezorgd. Iedereen kan nu zelfs mondiaal emotioneel losgaan. Volledig anoniem, als je daarvoor kiest, maar ook met naam en toenaam. Voor elk wat wils. Maar heeft die toegenomen connectiviteit ons met elkaar verbonden? Er is veel voor te zeggen, dat ze ons vooral sterk splijt. Vrienden word je niet door een simpele muisklik. Verbondenheid is een gevoel, dat hoort bij onderling vertrouwen en dat ontstaat slechts wanneer mensen samenwerken. Vandaar dat de steentijdmens vijf miljoen jaar lang niet onderling concurreerde.
Wil je nou het naadje van de kous weten over de samenhang tussen onze emotionaliteit en onze evolutie als samenwerkers, dan vraag ik je nog een momentje geduld. Mijn boek komt bijna uit. De groetjes van Huib. Tot gauw. Doeg. Doei. ;-) 😲 👍 😉


Twitter Facebook LinkedIn Volgen



De Borgia’s en de olifantenjacht – deel 5 (slot)

Frans de Waal - Magister Salutem

Even roddelen over de Borgia’s – deel 4

Even roddelen over de Borgia’s – deel 3

Even roddelen over de Borgia’s – deel 2